Ahadi ni deni, a thank you note from Tanzania
Door: Sophie
21 Januari 2015 | Tanzania, Dar es Salaam
Ahadi ni deni
Ahadi ni deni, oftewel belofte maakt schuld. Aangezien ik in Nederland geen medium vond dat deze tekst en de foto’s wilde afdrukken, toch maar weer op deze weblog. Waarbij ik moet vertellen, dat ik de foto’s inmiddels gedigitaliseerd heb, maar dat uploaden vandaag niet is gelukt. Daarom maar vast, de tekst:
Tussen droom en daad staan wetten in de weg
En praktische bezwaren
En ook een soort weemoedigheid
Die niemand kan verklaren
Ook mijn verlangen terug te keren naar Tanzania, de droom, werd lange tijd geen werkelijkheid. Pas in december 2013 kocht ik een retour en nam een vliegtuig, terug naar Turiani, de plek waar ik in 2006 en 2007 mijn coschap tropengeneeskunde liep. Deze daad werd vooraf gehinderd door praktische bezwaren, zoals tijd (lees vakantiedagen), financiën en de wet- en regelgeving omtrent de toegestane hoeveelheid bagage in gewicht en volume.
Al wachtend op de persoonlijke randvoorwaarden verzamelde ik een tiental verhuisdozen met tweedehands schoenen, speelgoed, sportmaterialen, kleding en medische hulpmiddelen. Het meeste was geschonken door particulieren, bijvoorbeeld tijdens de vrijmarkt in het Vondelpark in 2011. Ook bleek het bestaan van deze collectie in een opslagruimte van de Citybox in Utrecht een aanzuigende werking te hebben op donaties van afgedankte en nieuwe spullen familie en vrienden, wat leidde tot een nieuwe lading vuilniszakken vol spullen.
Toen ik eindelijk het ticket had, bleek dat ik te veel bagage had om in mijn eentje mee te slepen en in te voeren. Daarom heb ik voor vertrek een selectie gemaakt van de meest waardevolle materialen (nieuwe glucosemeters, handbloeddrukmeter, vingersaturatiemeters, stethoscopen, een microscoop) en de bij mijn weten meest moeilijk te verkrijgen artikelen op het Tanzaniaanse platteland (kinderschoenen van goede kwaliteit, een zak vol kanten beugelbeha’s maat XXL, gewichten, rolschaatsen). De rest ging met hulp van een aantal grote organisaties (Rode Kruis, actie 555, Jantje Beton en babyspullen.nl) in dozen naar verschillende bestemmingen. Er bleken allerlei regels over de invoer van tweedehands kleding en speelgoed (met name knuffels) te bestaan. Een deel van de geschonken spullen is uiteindelijk niet in Afrika terechtgekomen, maar op de Filippijnen na de orkaan vorig jaar en een deel van de goederen is in Nederland naar hulpbehoevenden gegaan. Ten bewijze van dit logistieke proces heb ik een aantal foto’s, die ik zal uploaden.
Met het kleine deel dat ik kon sjouwen kwam ik dus in december 2013 aan in Dar es Salaam. Na de landing en het verkrijgen van een toeristenvisum hield ik een acclimatiesatie-overnachting in hostel Safari Inn. Dit hostel wil ik bij deze met klem afraden aan alle zelfstandig reizenden, dit buurtje is de afgelopen zeven jaar ontzettend achteruit gegaan. De eromheen liggende hostels zijn grotendeels gesloten en me in mijn blanke eentje over straat begeven daar ging gepaard met veel onaangename opmerkingen van lokale hangheren, die me taxi’s, drank, drugs, rock-en-roll en vooral hun eigen gezelschap wilden opdringen.
Na dit eerste etmaal in de hitte, zonder ventilatoren of verlichting, want het noodaggregaat van het hostel was stuk, wilde ik maar een ding – de stad uit! Gauw naar het Ubungo busstation, de grote bus naar Morogoro ingehopst, en onder het genot van het uitzicht (tropisch groen, wegwerkzaamheden, file, hutjes), de babbelende medereizigers (“vipi binti, unasoma kiswahili, safi kabisa!”) en de oorverdovende muziek (een nieuwe trend in de rode lange afstandsbussen van de firma Azari?) reed ik naar Morogoro. Daar stonden de vertrouwde minibusjes naar ’t noorden klaar en konden de laatste uren van de reis over de onverharde weg verder. Het kleine regenseizoen was net voorbij en de weg zou ik willen klasseren als met name geschikt voor vierwielaandrijving, maar goed, wie ben ik. Met af en toe een duw- en trekpauze kwamen we toch een eind in de goede richting. Het was inmiddels pikdonker en volgens mijn berekening had ik echt al in het dorp moeten zijn. Helaas.
De Tanzaniaanse overheid wil de vruchtbare streken rond het dorp beter bereikbaar maken en is daartoe bezig met een infrastructuurproject. Dat houdt in een verbeterde, strakke weg, die is opgehoogd. Of het ook een asfaltweg wordt, durf ik niet te zeggen. Wel was me duidelijk dat dit project was uitbesteed aan een Chinese firma, die een en ander voortvarend aanpakte, maar die daarbij niet gehinderd leek door basale kennis ten aanzien van watermanagement. De bouwers hadden namelijk overal rots-en betonblokken gestort om die lastige rivier buiten hun bouwproject te houden. Maar ja, water stroomt, dus als je alleen beton stort en niet denkt aan alternatieve routes voor t water, dan krijg je natuurlijk natte voeten.
Daarom stonden we in het donker twee uur te wachten tot het waterpeil in de rivier laag genoeg was om over de nieuwe brug te kunnen rijden. Dit leidde in de bus tot gemor, er werd zelfs een spreekkoor ingezet met de tekst: willen wij water of regen? Antwoord: regen regen regen. Ook werd er van alles verteld over het Chinese bouwbedrijf, vermeende corruptie bij de aanbesteding en uitvoering, dat het project nu al tijden bezig was en dat het lokale verkeer steeds zo vertraagd was. Nou ja, je snapt ‘t, net als een Nederlandse volle bus- of treincoupé met vertraging.
Uiteindelijk kwam ik ver na zonsondergang in het dorp aan. Het weerzien was leuk, vertrouwde gezichten en natuurlijk ook nieuwe gezichten. Ik ben vier dagen gebleven. Er is een hoop veranderd. Er is veel meer gemotoriseerd verkeer, voornamelijk taxibrommers. Ook wordt er gebouwd aan een nieuwe kraamkliniek (inmiddels geopend??), is er een nieuwe dokterspost verschenen voor eerstelijnsklachten en voorlichting over malaria en andere infectieziekten. Er wordt gestaag doorgebouwd aan de voedselproductieplaats voor de Totomix (krachtvoer voor ondervoede kinderen).(Foto)
Bij de rivier in het dorp was het nog steeds een va-et-vient van mensen zonder toiletten of andere wasgelegenheid, wat bijna leidde tot een uitglijpartij in de mensenpoep. Excuses voor dit vieze detail, maar het was erg Rembo en Rembo.
Natuurlijk ben ik ook naar de markt geweest, bij de gastfamilie op bezoek, bij de oude huishoudster en haar gezin op bezoek, de fameuze wandeling door de bergen langs de akkers gemaakt. Och mensen, als u tijd heeft, gaat naar Afrika, het is er zo mooi. Foto’s
Morogoro heb ik bezocht om foto’s te laten afdrukken en Kerstcadeautjes te kopen. Verrassing: in deze behoorlijk islamitische stad verkopen ze behalve burka’s en niqaabs ook schitterende lingerie, sokken van Europese voetbalclubs, stoffen doeken met prints van Mandela en mwalimu Nyerere, de meest recente uitgaven van allerlei (medische)boeken en ook boxershorts met de woorden “Barack Obama” in letters op de rand en een kartonnen plaatje met een foto van de Amerikaanse president erbij. Foto Helaas alleen verkrijgbaar in een jongensmaat die niemand past, maar ik heb er toch maar twee meegenomen.
Tijdens mijn bezoek waren ook koning Willem-Alexander en koningin/prinses Maxima op staatsbezoek/handelsmissie in Afrika. Ik heb ze natuurlijk niet gezien (wel krantenartikel met fotoknipsel uit Tanzaniaanse dagblad), maar de nonnen hadden ons koningspaar op de tv gadegeslagen en praatten me bij: “You have a young queen! Pretty, but she wears very short skirts” vatte de moeder-overste samen. Ach ja, laten we hopen dat ze ook iets over watermanagement en microkrediet hebben besproken. Verder was de begrafenis van Nelson Mandela een belangrijk gespreksonderwerp in en rond het ziekenhuis.
De laatste twee dagen heb ik in Dar es Salaam gezeten, in t YWCA hostel achter het hoofdpostkantoor, een stuk prettiger en gevoelsmatig veiliger deel van de stad. Ik heb twee concerten gezien en ben naar een cocktailbar annex sportcafé geweest. Dat laatste was een verrassende combinatie van premier league, Afrikaanse voetbalcompetitie, NBA-league, rugby, cricket en hoofdstedelijke Tanzanianen op hun vrijdagmiddagborrel, jasje-dasje op chique schoenen tussen winkelend publiek en sportfans, overgoten met kokosmelk, tropische klanken en ondrinkbaar sterke alcoholische versnaperingen (Locatie samaki samaki, zit in een shopping mall).
Al met al had ik totaal geen zin om terug te gaan naar Nederland, maar ja, wat moet, dat moet.
Mungu akipenda, nitarudi.
Duizendmaal dank aan alle gulle gevers voor de prachtige spullen! De foto’s voeg ik nog toe.
=> foto’s
=> muziek (cd’s)
Ahadi ni deni, oftewel belofte maakt schuld. Aangezien ik in Nederland geen medium vond dat deze tekst en de foto’s wilde afdrukken, toch maar weer op deze weblog. Waarbij ik moet vertellen, dat ik de foto’s inmiddels gedigitaliseerd heb, maar dat uploaden vandaag niet is gelukt. Daarom maar vast, de tekst:
Tussen droom en daad staan wetten in de weg
En praktische bezwaren
En ook een soort weemoedigheid
Die niemand kan verklaren
Ook mijn verlangen terug te keren naar Tanzania, de droom, werd lange tijd geen werkelijkheid. Pas in december 2013 kocht ik een retour en nam een vliegtuig, terug naar Turiani, de plek waar ik in 2006 en 2007 mijn coschap tropengeneeskunde liep. Deze daad werd vooraf gehinderd door praktische bezwaren, zoals tijd (lees vakantiedagen), financiën en de wet- en regelgeving omtrent de toegestane hoeveelheid bagage in gewicht en volume.
Al wachtend op de persoonlijke randvoorwaarden verzamelde ik een tiental verhuisdozen met tweedehands schoenen, speelgoed, sportmaterialen, kleding en medische hulpmiddelen. Het meeste was geschonken door particulieren, bijvoorbeeld tijdens de vrijmarkt in het Vondelpark in 2011. Ook bleek het bestaan van deze collectie in een opslagruimte van de Citybox in Utrecht een aanzuigende werking te hebben op donaties van afgedankte en nieuwe spullen familie en vrienden, wat leidde tot een nieuwe lading vuilniszakken vol spullen.
Toen ik eindelijk het ticket had, bleek dat ik te veel bagage had om in mijn eentje mee te slepen en in te voeren. Daarom heb ik voor vertrek een selectie gemaakt van de meest waardevolle materialen (nieuwe glucosemeters, handbloeddrukmeter, vingersaturatiemeters, stethoscopen, een microscoop) en de bij mijn weten meest moeilijk te verkrijgen artikelen op het Tanzaniaanse platteland (kinderschoenen van goede kwaliteit, een zak vol kanten beugelbeha’s maat XXL, gewichten, rolschaatsen). De rest ging met hulp van een aantal grote organisaties (Rode Kruis, actie 555, Jantje Beton en babyspullen.nl) in dozen naar verschillende bestemmingen. Er bleken allerlei regels over de invoer van tweedehands kleding en speelgoed (met name knuffels) te bestaan. Een deel van de geschonken spullen is uiteindelijk niet in Afrika terechtgekomen, maar op de Filippijnen na de orkaan vorig jaar en een deel van de goederen is in Nederland naar hulpbehoevenden gegaan. Ten bewijze van dit logistieke proces heb ik een aantal foto’s, die ik zal uploaden.
Met het kleine deel dat ik kon sjouwen kwam ik dus in december 2013 aan in Dar es Salaam. Na de landing en het verkrijgen van een toeristenvisum hield ik een acclimatiesatie-overnachting in hostel Safari Inn. Dit hostel wil ik bij deze met klem afraden aan alle zelfstandig reizenden, dit buurtje is de afgelopen zeven jaar ontzettend achteruit gegaan. De eromheen liggende hostels zijn grotendeels gesloten en me in mijn blanke eentje over straat begeven daar ging gepaard met veel onaangename opmerkingen van lokale hangheren, die me taxi’s, drank, drugs, rock-en-roll en vooral hun eigen gezelschap wilden opdringen.
Na dit eerste etmaal in de hitte, zonder ventilatoren of verlichting, want het noodaggregaat van het hostel was stuk, wilde ik maar een ding – de stad uit! Gauw naar het Ubungo busstation, de grote bus naar Morogoro ingehopst, en onder het genot van het uitzicht (tropisch groen, wegwerkzaamheden, file, hutjes), de babbelende medereizigers (“vipi binti, unasoma kiswahili, safi kabisa!”) en de oorverdovende muziek (een nieuwe trend in de rode lange afstandsbussen van de firma Azari?) reed ik naar Morogoro. Daar stonden de vertrouwde minibusjes naar ’t noorden klaar en konden de laatste uren van de reis over de onverharde weg verder. Het kleine regenseizoen was net voorbij en de weg zou ik willen klasseren als met name geschikt voor vierwielaandrijving, maar goed, wie ben ik. Met af en toe een duw- en trekpauze kwamen we toch een eind in de goede richting. Het was inmiddels pikdonker en volgens mijn berekening had ik echt al in het dorp moeten zijn. Helaas.
De Tanzaniaanse overheid wil de vruchtbare streken rond het dorp beter bereikbaar maken en is daartoe bezig met een infrastructuurproject. Dat houdt in een verbeterde, strakke weg, die is opgehoogd. Of het ook een asfaltweg wordt, durf ik niet te zeggen. Wel was me duidelijk dat dit project was uitbesteed aan een Chinese firma, die een en ander voortvarend aanpakte, maar die daarbij niet gehinderd leek door basale kennis ten aanzien van watermanagement. De bouwers hadden namelijk overal rots-en betonblokken gestort om die lastige rivier buiten hun bouwproject te houden. Maar ja, water stroomt, dus als je alleen beton stort en niet denkt aan alternatieve routes voor t water, dan krijg je natuurlijk natte voeten.
Daarom stonden we in het donker twee uur te wachten tot het waterpeil in de rivier laag genoeg was om over de nieuwe brug te kunnen rijden. Dit leidde in de bus tot gemor, er werd zelfs een spreekkoor ingezet met de tekst: willen wij water of regen? Antwoord: regen regen regen. Ook werd er van alles verteld over het Chinese bouwbedrijf, vermeende corruptie bij de aanbesteding en uitvoering, dat het project nu al tijden bezig was en dat het lokale verkeer steeds zo vertraagd was. Nou ja, je snapt ‘t, net als een Nederlandse volle bus- of treincoupé met vertraging.
Uiteindelijk kwam ik ver na zonsondergang in het dorp aan. Het weerzien was leuk, vertrouwde gezichten en natuurlijk ook nieuwe gezichten. Ik ben vier dagen gebleven. Er is een hoop veranderd. Er is veel meer gemotoriseerd verkeer, voornamelijk taxibrommers. Ook wordt er gebouwd aan een nieuwe kraamkliniek (inmiddels geopend??), is er een nieuwe dokterspost verschenen voor eerstelijnsklachten en voorlichting over malaria en andere infectieziekten. Er wordt gestaag doorgebouwd aan de voedselproductieplaats voor de Totomix (krachtvoer voor ondervoede kinderen).(Foto)
Bij de rivier in het dorp was het nog steeds een va-et-vient van mensen zonder toiletten of andere wasgelegenheid, wat bijna leidde tot een uitglijpartij in de mensenpoep. Excuses voor dit vieze detail, maar het was erg Rembo en Rembo.
Natuurlijk ben ik ook naar de markt geweest, bij de gastfamilie op bezoek, bij de oude huishoudster en haar gezin op bezoek, de fameuze wandeling door de bergen langs de akkers gemaakt. Och mensen, als u tijd heeft, gaat naar Afrika, het is er zo mooi. Foto’s
Morogoro heb ik bezocht om foto’s te laten afdrukken en Kerstcadeautjes te kopen. Verrassing: in deze behoorlijk islamitische stad verkopen ze behalve burka’s en niqaabs ook schitterende lingerie, sokken van Europese voetbalclubs, stoffen doeken met prints van Mandela en mwalimu Nyerere, de meest recente uitgaven van allerlei (medische)boeken en ook boxershorts met de woorden “Barack Obama” in letters op de rand en een kartonnen plaatje met een foto van de Amerikaanse president erbij. Foto Helaas alleen verkrijgbaar in een jongensmaat die niemand past, maar ik heb er toch maar twee meegenomen.
Tijdens mijn bezoek waren ook koning Willem-Alexander en koningin/prinses Maxima op staatsbezoek/handelsmissie in Afrika. Ik heb ze natuurlijk niet gezien (wel krantenartikel met fotoknipsel uit Tanzaniaanse dagblad), maar de nonnen hadden ons koningspaar op de tv gadegeslagen en praatten me bij: “You have a young queen! Pretty, but she wears very short skirts” vatte de moeder-overste samen. Ach ja, laten we hopen dat ze ook iets over watermanagement en microkrediet hebben besproken. Verder was de begrafenis van Nelson Mandela een belangrijk gespreksonderwerp in en rond het ziekenhuis.
De laatste twee dagen heb ik in Dar es Salaam gezeten, in t YWCA hostel achter het hoofdpostkantoor, een stuk prettiger en gevoelsmatig veiliger deel van de stad. Ik heb twee concerten gezien en ben naar een cocktailbar annex sportcafé geweest. Dat laatste was een verrassende combinatie van premier league, Afrikaanse voetbalcompetitie, NBA-league, rugby, cricket en hoofdstedelijke Tanzanianen op hun vrijdagmiddagborrel, jasje-dasje op chique schoenen tussen winkelend publiek en sportfans, overgoten met kokosmelk, tropische klanken en ondrinkbaar sterke alcoholische versnaperingen (Locatie samaki samaki, zit in een shopping mall).
Al met al had ik totaal geen zin om terug te gaan naar Nederland, maar ja, wat moet, dat moet.
Mungu akipenda, nitarudi.
Duizendmaal dank aan alle gulle gevers voor de prachtige spullen! De foto’s voeg ik nog toe.
=> foto’s
=> muziek (cd’s)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
